Blog

‘Gdfrmljrddj !’ klinkt het tot in de keuken. Gedonder op de trap. Adam (18) stormt de keuken binnen. Het neusvleugeltje van zijn bril is definitief afgebroken.
Al een paar weken zette hij hem op zonder plastiek omhulsel. Hij heeft maar 1 bril, ziet niets zonder en vergat keer op keer de optieker binnen te wippen voor de kleine herstelling.
Wat nu ?
Morgen vertrekt hij met de scouts op kamp. Zonder bril ?
Er zit in elk geval niets anders op dan een nieuwe bril te bestellen. Deze mocht toch een beetje sterker, dus Adam ziet een nieuwe bril wel zitten.
Mam argumenteert dat vandaag naar de brillenzaak gaan, het voordeel heeft dat de nieuwe bril dan misschien klaar is als hij terugkomt van kamp. Adam gaat mee. Hij neemt zijn bril van 2 jaar geleden mee op kamp en na kamp heeft hij dan een nieuwe.
In de auto denkt hij luidop dat hij met zijn bril van 2 jaar terug bijna niets meer ziet.
Als ze de brillenzaak binnenstappen, komt mam op het idee om te vragen of zo’n vleugeltje kan hersteld worden als tijdelijke oplossing.
Het is haar eerste vraag aan de opticien. Adam laat haar niet uitspreken. ‘Ik wil een nieuwe bril’, zegt hij. ‘Ja, maar…’ ‘IK WIL EEN NIEUWE BRIL’. Hij roept het. De zaak staat vol mensen. Mam probeert nog even, maar hij dreigt fysiek te worden.

Mam neemt hem bij de arm en stapt naar buiten. Ze zoekt een rustig plekje. ‘Je maakt me belachelijk Adam. Dit is niet ok. Ik bel naar pap.’ Mam vertelt in een nutshell wat er gebeurd is en geeft Adam door.
Adam wordt rustig door de stem van pap. ‘Ik wou je helemaal niet belachelijk maken’ zegt hij als hij afgedrukt heeft. Hij weent… bijna.
Mam legt uit dat hij onmiddellijk een nieuwe bril mag kiezen, maar dat er misschien ondertussen iemand achteraan van het technisch personeel het huidige vleugeltje kan herstellen. Mocht dat lukken, dan kan hij op kamp met een bril waar hij goed mee ziet. ‘Ik wil het gewoon vragen Adam, het is een optie.’
OK.
‘Eerst een ijsje halen,’ denkt mam. Cool down en dan opnieuw naar de opticien.
Het vleugeltje kan hersteld worden, de nieuwe bril gaat in bestelling. Morgen vertrekt Adam op kamp met een bril die op zijn neus blijft staan, geen pijn doet en waar hij de wereld door kan zien.

Dit is een mooi voorbeeld van het autistische cliché : de onvoorspelbaarheid, waar A-typicals het zo moeilijk mee hebben. Hij ging voor een nieuwe bril !
Wat je ook duidelijk merkt is ‘het niet willen kwetsen’. Mensen met autisme vinden het vreselijk dat ze er zo dikwijls op gewezen worden dat ze kwetsen. Dat is het laatste wat ze willen. A-typicals zijn eigenlijk in-goed.

Mooi is het wanneer je een hulplijn kan in roepen. Het geeft duidelijk de info aan de puber dat je niet alleen staat met je standpunt. Dat hij/zij ‘gedragen wordt door een systeem. Het helpt ook om even zelf op adem te komen. Het doorbreekt de negatieve spiraal. Iemand kijkt met een frisse kijk zonder de hitte van het moment emotioneel te voelen.
Vragen stellen en jezelf uitleggen zijn ook hier weer de sleutelwoorden. Als je je kind kent en je lukt er in om aan te voelen wanneer het eventueel fysiek kan worden, stop dan de situatie indien mogelijk vooraleer het fysiek wordt. Even tot rust komen, afzondering, ademen, zitten, boksen, schoppen, roepen,… alles kan op de juiste plek en in een veilige omgeving.